Lentedropje

Door Katrien in kinderen, moeder zijn, school 5 reacties

Het was ons allerlaatste dagje thuis met z’n tweetjes. Een kort dagje, want maandag is een halve dag school bij ons.
We gingen naar de winkel. Te voet en mét paraplu. Volgens de wil van het kind.

Thuis klommen we naar de zolder en zochten we een paar laarsjes. We wroetten in de doos en vonden een paar sloefjes.
In de kist zochten we naar het peuterklastasje.
En morgen brengen we ze voor ‘t eerst naar school mét sloefjes en laarsjes in haar tasje.

Dat wil dus zeggen beste mensen, dat ik na 7 jaar nonstop moederen een rustpuntje zie.
Ik ga gewoon terug in mijn bed kunnen kruipen als de kinderen naar school zijn. Hah! Steluvoor!
Ik ga een momentje tijd hebben om eens naar de winkel te gaan voor mezelf.
Ik ga héél mijnen hof kunnen omspitten. Heen en terug en nog eens voor de lol.
Er gaat hier nooit nog was liggen te wachten op een lift naar de betreffende kleerkast.
Het eten gaat altijd voorbereid zijn tegen dat de kinderen thuis komen van ‘t school.
Altijd verse lakens op de bedden.
Geen kruimels meer onder tafel.
Geen verfrommelde appels mee naar school geven, maar van die schoon stevig opgeblonken exemplaren.
Ik ga eindelijk de perfecte huismoeder worden! En ge moogt allemaal een jat koffie komen lurken want ik ga nimeer beschaamd zijn om volk in mijn kot binnen te laten. ;)

 

Oooh… mijn moederhart kraakt jom. Da’s dus wel de laatste hé en ze is nog zo klein.

 

Premature brandnetelsoep

Door Katrien in Aan tafel!, eten Geen reacties.

Ziet. Het water in de teil is nog niet ontvrozen of de brandnetels laten al zien wie er de baas zal zijn in den hof dit jaar.
Ik dacht “laat ik ze voortijdig een kopje kleiner maken” en “ik draai ze in de soep.”

Zodus liet ik me vangen door de zon die al later ondergaat en kroop ik eigenlijk te laat den hof in om brandnetelkopkes uit te pitsen.

Een hele trizee vol en ik moest er niet eens moeite voor doen. Dat belooft nog…
…een helse wortelstokkenuitrekkenactiviteit te worden.

Soep dus. Nogal prematuur. Want van groene jonge scheuten is maar amper sprake.

Het was lang geleden dat ik dat nog eens maakte. Lang. Als in héél lang.
De vorige keer plukte ik brandnetels aan een schapenwei. De soep vond ik toen niet lekker want ik vond dat er een schapenkakgeurtje aan hing.
En ja… vandaag rook ik toch ook weer een zweem van schapenkak. Echter geen schapen hier in onze hof.
Maar met een hoop gestoofde ajuin, een klets blauwe kaas en het lekske room dat nog overschoot van de quiche vervaagde het geurtje.

Geen slechte soep, maar behoorlijk straf van smaak. Wacht dus zelf gerust nog wat tot de brandnetels beginnen puberen. Uw kinderen die eigenlijk graag brandnetelsoep lusten zullen u dankbaar zijn.

 

Altijddurend

Door Katrien in huishouden 5 reacties

Donderdag zat er plots een gat in mijn drukke weekplanning. Zo’n afspraak die wegviel, dat leek een opluchting voor mijn huishouden.
Een huishouden dat kreunt onder de engagementen van moeder. Want heus, een spik en spanhuishouden dat krijgen toch alleen huismoeders klaar die buiten winkelen en kinderen brengen/halen niet buitenkomen?

Och, een lousy excuus voor het ongestructureerd leven dat ik leid waarschijnlijk…
De berg was is sinds donderdag enkel nog gegroeid. Dat wassen en drogen valt nog mee, maar voor strijken en plooien moet ik toch altijd wat extra motivatie zoeken. En zodus vulde ik mijn donderdag met vanalle andere belangrijke bezigheden dan plooien en strijken.

Vervloekt zijt gij, altijddurende was!
Ik vind er niks romantisch aan, aan mijn waskot waar menige hoop pogingen onderneemt om de Zwarteberg of de Kemmelberg zo goed mogelijk te imiteren.

 

Kumpir of zoiets

Door Katrien in dagen zonder vlees, eten, frustratie 6 reacties

Kumpir, ik lust dat graag!
Ik ben dan ook zwaar fan van de Kumpir Billy in Deurne al kan ik me niet herinneren wanneer ik daar nog eens ging eten.

Vanavond ging ik dat zelf wel eens maken. Ahum.
Zonder recept… want ik vond geen deftig. Enkel de gaartijden van een geroosterde patat vond ik terug. Een gaartijd die er schoon naast zat.
50 min op 180° schreef de bron voor.
90 minuten op 180° bleek veel correcter te zijn.

40 minuten extra en dat was een streep door het humeur van 1. mijn kinderen die honger hadden, 2. mezelf nadat Klaas een bord gare patatten met groenten (per ongeluk) tegen de grond keilde en 3. de man waar ik lelijke woorden naartoe slingerde toen die hoogte kwam nemen van het gekletter en geroep in de keuken.

Zo zaten er dus na half zeven pas 4 kinderen aan tafel boven hun gevulde patat. 2 aten enkel de rauwkost op waarvan één moord en brand huilde dat hij honger had en het niet lustte. 1 at enkel de kaas eraf en de oudste deed haar best, at haar rauwkost op en daarna de helft van haar patat met groenten. De kaas gaf ze weg aan de kaaseter.
Ik ging zelf aan tafel toen 3/4 van de kinderen het al voor bekeken had gehouden.
Sfeer zwaar onder het vriespunt. Héél gezellig, zo twee uur uw kas afdraaien om eten op tafel te krijgen.


En op de koop toe een lelijke foonfoto in nog vorter tl-licht.

Maar kijk, stel dat ge er zelf toch goesting in zou hebben (en voor ‘t geval ik het toch zelf nog eens wil testen) alhier het recept.

Per persoon een vuistgrote patat. (Te garen in de oven in een aluminiumpapiertje gedurende héél lang.)

Ik maakte een groentenvulling met groenten die voorhanden waren in de ijskast.
- wortelen (in reepjes gesneden)
- 2 rapen (in den helft en dan in schijfjes gesneden)
- 1 broccoli (gekookt)
- ajuin en look fijngesnipperd.

Ik had een wok vandoen en zwierde daar in deze volgorde alles in:
- olijfolie
- ajuin en look
- wortelen
- rapen
- grof zeezout
- versgemalen zwarte peper
- beetje rozemarijn
- komijn
- versgemalen korianderzaad (niet overdrijven)
- en als de rest bijna (beet-)gaar is, de gekookte broccoli erbij

Als begeleidende rauwkost:
- fijngesneden ijsbergsla
- geraspte koolrabi
- geraspte wortelen
- geroosterde pompoenpitten

De -na lang wachten- gare patatten halveert ge en holt ge gedeeltelijk uit.
In de holle patat: een schijfje mozarella onderin, gewokte groenten erboven en nog wat mozarella bovenop. Efkes den oven weer in om de kaas te doen smelten.
Beetje nakruiden met wat grof zeezout.

Voila. Dat ik mij mispakt heb aan de voorbereidingstijd.

En als ik het opnieuw zou maken, dan zou ik de patatten verder uithollen en een deel van de patattenpulp mengen met wat lookboter of kruidenboter alvorens ik de groenten erbij zou zwieren.
Ooit… als ik deze avond vergeten ben…

 

Experiment

Door Katrien in eten, foto's 4 reacties

Zo’n aardpeer, gerooid en eigenlijk klaar voor consumptie… ik vroeg me af of dat wortel schiet gelijk een patat.

En gelijk koppelde ik daar dan maar een “Wonderful Day“-foto aan. Of twee voor een keertje. Eentje met tegenlicht en eentje in het licht.
Hoewel de tegenlicht foto het leukste klonk, is de “licht mee”-foto toch de beste.

Maar bon… gaat dat wortel schieten of niet, die aardpeer?

 

 

Kinderloos

Door Katrien in Uncategorized 3 reacties

Zo af en toe biedt er zich een kandidaat aan om vrijwillig onze vier kinderen in huis te halen. Vier kleine schelmen, dat kunnen alleen mensen zijn met veel geduld en een groot hart. :) Ze bestaan jong, ze bestaan. En wij vinden dat de max!

Morgennamiddag breng ik mijn kroost een straat verder weg, naar ‘moeke’ Sonja.

Morgenavond trekken Tom en ik naar de Cartoon’s in ‘t stad om naar Bent te gaan kijken in de rol van Kid.
Bent is de broer van Fien haar vriendinnetje en klasgenootje. Maar ‘t is niet persé een kinderfilm dus Fien mag niet mee.

 

Om onze magen te vullen reserveerden we een plaatske bij de Broers van Julienne  in Antwerpen. Ah ja! ‘t Is vasten… en dagen zonder vlees.

Ha! Ik kijk er al naar uit. :)

uitdaging

Door Katrien in foto's 2 reacties

Dat ge moet oefenen om goed te worden in iets. Oefening baart kunst. Zoiets.

Dus besloot ik vandaag tijdens mijn fietstochtje Broechem-Lier-Broechem dat ik elke dag één foto op Flickr wil gooien. Een foto die liefst de moeite is om te “publiceren.” Maar als er eens geen publiceerbare tussenzit zal het er eentje moeten zijn die niet aan de verwachtingen voldoet. Eentje met het schaamrood op de wangen voor mijn part.
Gewoon omdat ik mezelf wil dwingen moeite te doen om beter te worden.

Ik ben héél slecht in voornemens en dus heb ik er geen goei oog op. Maar ‘t is toch minstens het proberen waard. We zien wel hoever we geraken.

Voor vandaag draaide ik nog eens de 50mm lens op de camera want dat was alweer lang geleden.
Het testresultaat werd de foto van dag 1.

 

Het zou zo fijn zijn om dat foto’s trekken iets professioneler te kunnen aanpakken en daar op termijn een centje mee te kunnen verdienen. Maar daar zit ik voorlopig nog ver af. Er valt nog veel bij te leren.

Geen opleiding fotografie voor nu. Ik vind niet wat ik zoek.
Verder autodidactisch dan maar.  Eén foto per dag dus om mezelf uit te dagen… en binnenkort een bezoekje aan Niko Caignie.
Dat laatste zal alvast ook wel helpen aan het verbeteren ‘s mijnens kunde ende kennis.

 

Elsje Fiederelsje

Door Katrien in thuis, traditie 1 reactie

… zet je klompjes bij ‘t vuur. Moeder bakt pannenkoeken en het meel is zo duur…

‘t Was vader deze keer. Vader bakte pannenkoeken en de familie kwam ze opeten. Lichtmis met volk in huis is immers zo gezellig.

 

Pannenkoeken met suiker of siroop of (en dat was een fantastische ontdekking bij Joen en Lot) appeltjes met rozijnen en kaneel.
Ik was nooit pannenkoekenfan. Toch niet van de zoete varianten. Wegens… uhu, te zoet.
Maar gebakken appeltjes met kaneel en rozijnen, daar wil ik met graagte meer dan twee pannenkoeken van naar binnen schuiven!

 

Oh, en wij genoten van het zonneke dat door het raam naar binnen priemde. Zalig, zo wat licht aan het einde van een donkere periode.
Al schrijft de druivelaar vandaag “Schijnt met Maria Lichtmis de zon door de toren, dan komt er nog net zoveel kou als tevoren.”
Bon, beste weerspreuk, ik hoop dat het een bakerpraatje is want ik zit niet persé te wachten op nog twee weken vriezen dat ‘t kraakt.

Het waterige winterzonneke doet aardig haar best om een flinke lentezon te worden. Nog efkes en den donkere mag er zijn bijltje bij leggen. Het is begot al meer dan een uur langer licht dan bij het begin van de winter. Heerlijk vinden wij dat!
Wist ge trouwens dat die schoon gouden pannenkoeken symbool staan voor  de zon?
En ook… naar ‘t schijnt werden er vroeger vanaf Lichtmis weer werklui tewerkgesteld op ‘t land. Dat vonden ze de moeite om het deeg in de pan te kappen en een feestje te bouwen.

En zo sloten wij de lichtfeesten af die begonnen met Sint Maarten en brandden we (figuurlijk) de kaarsrestjes van deze periode op.
Wij willen naar buiten! Op zoek naar de eerste lentebodes, een frisse lentebries die ons ‘s avonds doet besluiten om het raam stiekem open te schuiven en te luisteren naar het vogelgekweel bij valavond.

 

 

PS: sorry moeke en voke

Door Katrien in huishouden, kinderen, uit de biecht geklapt 5 reacties

Vandaag. Bij het overschouwen van mijn huishouden vol krijsende kinderen, stapels was en het gebrek aan een auto waar we met z’n allen in passen bedacht ik me dat ik niet de wereldverbeteraar ben die ik had willen zijn.

Opgegroeid in een huishouden met vijf kinderen… dat maakt dat ik wel wat gewoon ben.
Stapels was, ruziënde kinderen, ouders die zot werden soms, ook al eens zonder auto waar we met z’n allen in pasten.

Bij ons thuis verdween er regelmatig eens iets. Zomaar. Vanzelf. En niemand had dat ooit gedaan. Kwijt. Gezocht tot in den treure.
Dat gebeurde. En voorwaar, we dachten bekanst dat er kwelduivels met ons gerief vandoor gingen.

Anno 2004 trad ik uit het ouderlijke huis en ging onder de kerktoren wonen met mijn lief. Gezellig, knus, zelden iets verloren. Als er al eens iets verloren ging dan was dat gemakkelijk in zijn schoenen te schuiven. Hij is een georganiseerde sloddervos.

Anno 2013 snap ik het. Vandaag tijdens dat overschouwen ‘s mijnens leefwereld welde er een soort compassie met mijn ouders op.
Er verdwenen hier al wel eens kleine dingen of papieren. Of sleutels waar ge dan heel uw kot voor overhoop haalt (en mijn kinderen spelen dan nog geeneens Fort Boyard!) Een sloefke of een sandaal, dat speelden wij ook al wel eens kwijt in ons huis.
Maar sinds een tweetal weken is mijn keerborstel verdwenen. De stok is terecht. De borstel… ik zweer het! er zijn kwelduivels mee aan de haal. De kinderen weten van niks. Zeggen ze.
Hij viel vandaag, mijn frank. Kinderen zijn kwelduivels als het gaat over orde en netheid.
Binnenkort, als ze denken dat alles wat van mij is ook van hen is, dan gaat het hek van de dam zijn. Ik neem alvast afscheid van mijn persoonlijke eigendommen. Er komt een tijd dat ik ze niet meer ga terugvinden.
Mijn huishouden is geen haar beter dan dat van mijn ouders!

 

PS: Sorry moeke en voke, dat nietjesmachien dat ik eens heb geleend toen mijn slaapkamer zich nog boven jullie woonkamer bevond, dat is werkelijk goei gerief. Als ge het zoekt, het zit hier in het schuifke “nietjesmachine.”

 

1 2 3 4 5 6 7 8 »