…en in dit blogberichtje. Eentje van den hak op den tak. Omdat chaos zich niet zo rap laat temmen.

Stilletjes hier, nietwaar? Dat gebeurt. Alhier. Niet bij ons thuis.
De stilte hier is meestal rechtevenredig aan de drukte in ons huis. Héél druk was het in de Praetershoek. Ik had nochtans gehoopt op een rustpuntje, een dagje “allee, nu weet ik precies ni goe wat doen vandaag.”

Anderzijds is al die drukte op zich ook wel de moeite waard geweest.
Wij vierden feest begin juni. Een feest waar véél tijd in gekropen is, veel organisatie… Veel geploeter in ons huishouden om dat allemaal rond te krijgen. Maar ze is gevierd, onze 7-jarige en ze genoot. Wij content dus.

Tussen het georganiseer door trok ik de klasfoto’s op school. Last minute in de planning gewrongen. Zo gaat dat nu eenmaal bij ons op school. Tom zwierde ze online met een paswoord enal zodat er vanaf dit jaar online klasfoto’s besteld kunnen worden. Olé!

Door al de drukte en het vele slechte weer dit voorjaar groeit het gras hier welig. De enkele keren dat de zon scheen of het droog bleef, was ik uithuizig OF was het zondag/feestdag waardoor ik het gras niet kon afrijden.
Nu laten wij altijd wel een stukje van den hof zijn gang gaan, maar dit jaar is het extreem.
De groentenhof daar ben ik dit jaar niet toe geraakt. 2 courgetteplanten heb ik staan. That’s it. De rest? Gras, zevenblad, boterbloemen, gras, en vooral gras en nog wat kruidjes hier en daar.

Zodus teende moeder de vrouw naar de stelendraaier. Een zeis zou ze kopen!

Een zeis met een versgeslepen blad, afgesteld op mijn grootte dat kost zo ongeveer een rib uit uw lijf. Een zwevende maar, maar kom. Ik kon niet betalen daar bij den draaier. Want het geld voor een zwevende rib had ik niet contant op zak en het toeval wil toch wel dat den draaier geen kaske heeft staan om uw kaart in te douwen zekers? Een ritje over en weer naar het dorp dus om vervolgens wederom naar het dorp te rijden mét zeis.

Alhier mijn hof in ‘t midden van ‘t dorp. Den hof van een burgershuis. Gras tot aan uw knieën. Te verslaan mét de zeis!
En hop! daar ging Katrien. Zeisend door den hof. Zoekend naar de juiste beweging. Pijn in haar armen en aan haar tussenribspieren ‘s avonds. Want eerlijk… dat is arbeiden jong, zo zeisen.
De door velen gesuggereerde bosmaaier had gemakkelijker en rapper geweest. Maar ik hou ervan om de ouderwetse boerin uit te hangen in mijnen hof. Zonder lawaai en zonder benzinegeur.
Hoera voor de fysieke arbeid en de kleine ecologische voetafdruk!

Ik beken dat ik niet heel den hof in één ruk omlegde. Elke keer een stukske lijkt me redelijk. De kinderen vinden hoog gras trouwens de max om in te spelen.
Eén deel dus.
Een deel waar ik achteraf braaf het lange gras ging keren en nog eens keren en nog eens keren. Om dan vanmorgen in alle vroegte, nog voor de regen en voor het ontwaken ‘s mijnens kinderen alles op te laden en vanachter te gaan gooien.
Alleen vroeg ik me af hoe ze in godsnaam vroeger hun hooi bonden om dat bij te houden, zo zonder tractors die hooipakskes kakken.
Iemand een idee?

Tussen de soep en de patatten maakte ik voor de ouders van de eerste klas een handleiding “maak eens een fluitzak van het breiwerk van uw kind in 22 stappen”.
Ik keek alle 22 breiwerkjes na en voorzag ze van enkele persoonlijke “camoufleer de fouten van uw kind”-instructies.

De vlierbloesems riepen mij. Aldus trok ik ze met groot genoegen van hun struiken. Propte ik ze in grote getalen in een glazen pot, samen met wat appelsien en citroen.

De aardbeien riepen nog harder en dus haalde ik (ja, ik ben een kieken) 8kg in huis. Goed voor ongeveer 28 potten confituur.
8kg aardbeien op een dag waarop ge 4 bloemenkroontjes voor uw kinderen moet vlechten. Wetende dat één bloemenkroontje toch alrap drie kwartier in beslag neemt… *klopt zich voor het hoofd*

Eén van mijn lectoren op de hogeschool besloot ooit eens dat ik misschien moest proberen om wat minder te slapen. Ik draaide met mijn ogen indertijd. Heksentoeren uithalen en honderdenéén dingen combineren, ik ben daar allang een krak in.
Voor minder dan 8u slaap ging ik niet, dat hield ik toen niet vol.
Ondertussen ben ik een getrainde moeder en worden mijn hersenen minder gepijnigd dan in mijn studententijd. Minder slapen is ondertussen mijn redding om alles gedaan te krijgen.

Alzo. Ik haal dan nu rap de was van den draad want drash zegt dat het gaat regenen straks. Daarna zoek ik mijn bed op want 6u slapen blijft pijn doen.
 

Misschien herinnert u zich deze nog… een half jaar geleden.
De moeder van het kind heeft wat gesjiekt op een stukske tekst om hier als gastblogje te plaatsen.
Bij deze dus Greet aan het woord;

Vandaag exact 6 maanden geleden beviel ik van mijn Fantastische dochter. Ik deed dat niet alleen, ik deed dit met mijn dochter haar geboortemoeke (zo noemen we haar).

Hoe gaat dat dan een geboortemoeke worden?
Je beslist om mama te worden, en dan besef je, ik ga moeten bevallen… bijzonder.
Je beseft dat je dit niet alleen wil doen en dat je een bepaalde nuchterheid, rationaliteit nodig hebt om dat te doen die je zelf niet in je hebt.
Niet alleen voor de dag zelf maar het hele proces daar naartoe. Je kijkt rond in je netwerk en denkt eigenlijk maar aan één iemand. Iemand die een duidelijke mening heeft over de dingen, niet altijd mijn mening. Iemand die een bepaalde hardheid heeft maar daar tegenover zeer zorgzaam is. Iemand die op dit vlak zeker rationeler en volwassener is dan ik!

En dan komt er schoorvoetend een vraag, een viske, een walrus die op het strand aanspoelt en de vraag “wil je er dan ook voor me zijn” en oef ze zei ja!

We belden voor en na vroedvrouwbezoekjes. Bij nieuwe vragen, bedenkingen, planningen, één keer bij een vals alarm…
We gingen samen op bezoek in de klinkiek waar ik poliklinisch ging bevallen.

Ik ging volle twee weken overtijd maar hield me wel aan de afspraken : niet als het sneeuwde en niet op de geschenkenbeurs van de school .

Het werd dus een inleiding. We kampeerden samen de nacht voordien al in de kliniek. Mijn ‘kleine’ broer zette me af en de vroedvrouw wachtte ons op.  Gezellig, hoe gek dat het ook klinkt, was het!

We maakten daar ons nestje -een vrouwennestje- waar nog geen 24uur later een ‘kleine’ pruts in zou geboren worden.

Die nacht gebeurde er niets, die ochtend gebeurde er niets, en maar sjauwelen met zen drietjes…
Toen kwam de baxter. Een uurtje werd er nog gesjauweld en dan was het letterlijk en figuurlijk zware arbeid.

Katrien gaf washandjes, zette de douche aan, gaf tips, at rustig een boke , gaf handen om in te knijpen, trok mooie foto’s, tilde me mee in en uit bad, zei lieve dingen, moedigde op de juiste momenten aan en zei ook op de juiste momenten niets.

En na een spannende en vermoeiende dag knipte ze de naveslstreng door!
Ze kon als eerste mee genieten van het kleine wondertje dat we vanaf nu in het echt koesteren.

Meter en Peter werden gebeld, familie en uiteraard ook Tom. Iedereen ff binnen en buiten en als de nacht er weer was kwam Tom zijn Katrien weer halen, die heel even van ons was geweest. We sloten de intenstse  24 uur van mijn te gek leventje nu met zijn 4 tjes af en het klopte, het was genieten!

dus Moeke,
nog eens een ongelofelijke  dikke merci (en mss doen we het nog een keer ?!) 

Zo af en toe biedt er zich een kandidaat aan om vrijwillig onze vier kinderen in huis te halen. Vier kleine schelmen, dat kunnen alleen mensen zijn met veel geduld en een groot hart. Ze bestaan jong, ze bestaan. En wij vinden dat de max!

Morgennamiddag breng ik mijn kroost een straat verder weg, naar ‘moeke’ Sonja.

Morgenavond trekken Tom en ik naar de Cartoon’s in ‘t stad om naar Bent te gaan kijken in de rol van Kid.
Bent is de broer van Fien haar vriendinnetje en klasgenootje. Maar ‘t is niet persé een kinderfilm dus Fien mag niet mee.

Om onze magen te vullen reserveerden we een plaatske bij de Broers van Julienne  in Antwerpen. Ah ja! ‘t Is vasten… en dagen zonder vlees.

Ha! Ik kijk er al naar uit.