Mét en zonder schuldgevoel:
– mét schuldgevoel:
Bij het openduwen der voordeur de buggy met twee van uw bloeikes loslaten. Een luttele seconde later uzelf omdraaien als ge de deur hebt opengeduwd en zien dat de buggy zijn eigen gang gaat en erover denkt de straat over te steken.
Ik kan u garanderen dat uw hart een paar keer over slaagt.
Wij wonen dan wel midden in ’t dorp, maar wél aan een gewestweg. Niet dat het hier autoluw is dus!
En ja, ik ben achter de buggy gesprongen en de aankomende auto -die niet te snel reed- week uit en kon stoppen en ik schoof uit en zat verdwaasd op mijn gat achter de geredde kinderen.
Maar ge kunt ni geloven hoe slecht ik mij voelde achteraf! Zomaar het dierbaarste wat ge hebt, loslaten om de voordeur open te duwen, wetende dat het voetpad afhelt aan de garage van de buren. Te weten dat ge dat eigenlijk nooit doet omdát dat niet te verantwoorden valt daar.
Slécht moedermoment, jawel! Gewoon omdat ge aan ’t denken waart over ’t vervolg van de dag en de verdere praktische beslommeringen.
Ik heb getwijfeld om het met u te delen, maar kijk… ge moogt gerust weten dat ik een kip ben. Eentje met véél geluk!
– zonder schuldgevoel:
Dat kind 3 blijft liggen in haar bedje terwijl kind 1 en 2 worden opgehaald van ’t school. ’t Is iets wat ik eigenlijk niet aan iedereen moet vertellen, want ik heb al blikken gekregen van “gij onverantwoorde moeder, ge verdient niet dat ge kinderen hebt.”
Ik ben minstens 40 minuten de deur uit. Met wat pech zelfs bijna een uur.
Het kind van 2 vliegt op maandag en woensdag om 12u in haar bed. Ze heeft dan vaak al een uur lopen jengelen “moe” “bedje”. Dus ze krijgt haar bed na nog een boke.
Dat wil zeggen dat het kind gerust kan slapen en ikzelf gerust twee andere kinderen kan gaan halen. (Mitte gaat uiteraard altijd mee.)
“Maar als uw huis ontploft, of als het in brand vliegt?” “Stel dat er een camion uw huis ramt?” “Gene schrik dat er een meteoriet door het dak gaat slagen?”
Nee, ik lig daar niet zo van wakker. De kans is immers klein dat zoiets gebeurt, óók als ge thuis zijt.
“En als ge zelf iets tegenkomt? Hebt ge een papierke in uwe portefeuille zitten?”
Nee, geen papierke. De wederhelft weet dat als ze er niet bij is, ze thuis in haar bed ligt.
En als ik iets tegenkom? Dan ben ik al zeker dat zij niks heeft!
Tot zover de bezorgdheid van anderen. Mijn bekommernissen waren van de aard “hoelang slaapt het kind, kan ze uit haar bed, kan ze uit haar kamer.”
Aangezien op die vragen een bevredigend antwoord kwam passende in de betreffende situatie, leek het mij opportuner om het kind haar slaap te gunnen.
Tegen dat ik thuis ben, heeft ze nog een uur slaap te gaan.
Vanaf de moment dat er iets verandert in het slaap/schoolpatroon, zal ook het alleen thuis slapen veranderen.
Katrien, niet moeilijk dat gij vol blutsen en builen staat… in minder dan een week smijt ge u tegen een trap en op uw poep voor nen auto…
Sja, ik kreeg al “vieze” blikken dat ik mijn kinderen op de camping in de tent te slapen legde en op babyfoonafstand rustig ging genieten van het klaargemaakte avondeten. Of kleine Finn liet slapen in de bakfiets terwijl die voor de winkel bleef staan en ik even binnen een boodschap deed (kon hem heel de tijd zien)… Het vertrouwen (in de wereld en het geluk) is ver te zoeken de laatsten tijd…
Wij twee, wij zijn dan wel onverantwoorde moeders maar wel moeders mét vertrouwen 😉
Voor het kind van 2 is het misschien nog interessant om te vermelden dat ze in een spijlenbedje ligt waar ze niet uit kan. 😉
Ik deed dat ook, mijn jongste laten slapen terwijl ik de oudste ging halen van school. Soms was hij zelfs wakker, maar inderdaad, spijlenbedje, geen avonturier, en hij kon gewoon een uur perfect tevreden liggen zingen en neuriën en brommen in zijn bed.
En zo van die toestanden als dat eerste… maken we allemaal wel eens mee zeker? We zijn ook maar gewone mensen… l’erreur c’est humaine. Ik kan me ook wel één en ander voor de geest halen waarvan ik nog úren moest bekomen en achteraf een joekel van een schuldgevoel over had…
Ze zijn alletwee gezond en wel, die van mij, twee levendige pubers, geen trauma’s aan overgehouden 😉
dat eerste: ik denk dat we dat allemaal wel eens meemaken. Ik was vorige week nog een brood uit de auto aan het pakken, en ik had mira uit haar stoel gehaald. Ze had mijn hand vast, maar toen opeens niet meer. Het kan rap gaan, zo’n moment verstrooidheid.
dat tweede: als ik ooit (don’t put your money on it, though) nog een kind wil, dan wil ik een bebetel (http://www.leitronic.ch/Design/hauptseite_dutch.htm). Dat is een soort babyfoon, maar met een systeem dat u belt op uw gsm. Dat lijkt mij berehandig.
Dat eerste, dat moet ik ongeveer wel al een tiental keren tegengekomen hebben. Niet dat ze dan op straat rolden, daarvoor is de voordeur te ver, maar toch altijd al goed het tuinpad af…
Dat tweede deden wij ook, maar daar heb ik wel mijn lesje geleerd. Toen we verbouwden, woonden we in een huisje achter de schoonouders. ’s Avonds de kindjes het bed in en dan trokken wij richting bouwvallige woonst om verder te werken. De babyfoon zetten we bij de schoonouders. Op een avond is het er toch blijkbaar eentje (2 jaar) gelukt om zonder lawaai uit haar spijlenbed te kruipen (mét slaapzak!), de deur open te maken en de trap af te komen (mét slaapzak, mijn hart staat nog stil als ik er aan denk) en dan beneden te komen en te merken dat er niemand was! Ze heeft er effectief een licht trauma aan overgehouden en heeft de volgende 4 maanden niet meer boven durven slapen (brullen, rondspoken ’s nachts, opnieuw naar beneden komen,…). De eerste dag dat we in ons nieuwe huis sliepen, was het plots gedaan en sliep ze weer flink verder. Maar ik heb toch een hele tijd wél met een schuldgevoel rondgelopen…
1. Ik zou me ook enorm schuldig voelen, maar toch is dat niet nodig. Iedereen is eens verstrooid en maakt fouten. Maar ik zou er ook wel serieus slecht van lopen. Normaal zeker?
2. Awel he, ik ben blij dat jij dat ‘durft’ openlijk toegeven. Nu kan ik ook met een geruster hart zeggen dat ik ’s morgens Lena laat slapen als ik Nora en Marie te voet op school afzet. Ben maximum 20 minuten weg. En ik durf dat ook niet openlijk te zeggen… Maar ik ben er zeker van dat ouders dat vaker doen dan we zouden denken! Begrijpelijk ook, aangezien kleine kindjes dutjes doen en kindjes die geen dutjes kunnen doen kan veel ergere gevolgen hebben dan kindjes eventjes alleen thuis te laten 🙂
@I. Zalig! “Babybewaking” 😉
Omdat ik niet zoveel vertrouwen heb, durf ik dat dus niet. Vandaar dat ik beroep doe op de schoolbus: Wout wordt aan de deur opgehaald ’s morgens en ’s avonds aan de deur afgezet. Ideaal! En dan voel ik mij al schuldig dat ik soms 10 minuten buiten sta te wachten terwijl Bent en Lize alleen binnen aan het spelen zijn, mmhh ..
Maar ik durf nu wel al eens buiten te werken in de tuin als Bent in zijn bed aan het slapen is, ja ja, op een dag komen we er wel 😉
Onze oudste zoon is zo een avonturier dat ik (wij?) zo gekweekt zijn door hem dat we altijd op onze hoede zijn. Hij was net 2 jaar ofzo en hij kroop al in zijn kamer op de vensterbank om het raam open te doen (1ste verdieping, nieuwe ramen), ik kan u zeggen dat ge dan steeds alerter wordt en probeert hem altijd voor te zijn. Er hangt sindsdien trouwens een gordijnenstaaf voor zijn raam zodat het niet ver open kan. We hadden een sleutelslot moeten voorzien, maar ja .. we hebben aan veel gedacht toen we aan het bouwen waren, maar daaraan dus niet ..
Ik doe dat niet, weggaan als hij slaapt. Misschien wel tegen dat ik er 4 heb echter 😉 En ook wel met de babyfoon in de hotelbar ofzo.
Gisteren liet ik M effe beneden ’s morgens, de rolluiken nog af. Ik ben een dikke 5 min weggebleven tot ik de voordeur hoor toevallen! en toen ik 3 seconden later beneden stond, liep hij net de gang weer in en zei: vuilkar kijken, mama.
Hij had de vuilkar gehoord, kon ze niet zien wegens gesloten rolluiken, en was dan maar in het deurgat gaan staan #ik moet die op slot beginnen draaien (maar als het dan brandt gaat ge zien dat ik de sleutel niet vind en niet buiten geraak 😉