Vorig jaar fietsten wij nog zo rond:
Na de zomer fietsten we niet meer samen. Ik verkocht de bakfiets.
Hij stond voor onze deur. Een rijhuis, weet wel…
Zijn tweede winter stond voor de deur. Ook letterlijk voor de deur.
Een winter langs een gewestweg met kilo’s strooizout en bakken regen, ik heb het hem bespaard. Onze stalen ros zag daar verschrikkelijk van af.
Niet de beste kwaliteit helaas en een tweede winter buiten zou nefast zijn voor de gezondheid van het fietsding.
Hij verhuisde naar het verre West-Vlaanderen.
Sindsdien kunnen we nergens meer met z’n allen per fiets naartoe.
In de winter valt dat mee, maar vanaf dat het wat beter weer wordt, slaagt dat al eens dik tegen.
Er werd dus nagedacht over een nieuwe fietsoplossing. Een extra fiets bijvoorbeeld, extra fietsstoeltjes, wat peper in het gat van mijn kinderen zodat die drie meisjes gauw zouden kunnen fietsen,…
Na veel denken en afwegen werd het geen van bovenstaande opties. Een nieuwe bakfiets zal het zijn. Een degelijke en geen waar je liever een trekpaard voor zou hangen.
Dat het duur ging zijn, dat wisten we. Kwaliteit betaal je nu eenmaal. Dus gooien we een auto buiten. Ineens een extra motivatie om consequent te fietsen.
Dat de auto zou buitenvliegen was min of meer beangstigend. Zal dat wel lukken met die vier kinderen? Ik kan “nooit” nog ráp eens langs de mémé of last minute naar de colruyt om maar iets te zeggen.
Maar het idee went. Met de bakfiets kan ik ook tot in Deurne rijden. Toch zeker als ’t goei weer is. En hoe deed ik dat toch weer voor ik zelf een auto onder mijn gat had zo’n 3 jaar geleden? Juist! Met de bus.
Ik moet nu zelfs geen voituren meer meesleuren. Vier kinderen op de bank en het kleinste stapperke in de draagdoek als we afstappen. Akkoord, ik moet geen hele inboedel beginnen meesleuren.
Meer nog! Het brengt eigenlijk ook wat rust. Ik ga wat meer moeten plannen, maar plannen is goed en duidelijk.
Een verplichte dagelijkse portie buitenlucht, fietsen door de velden, wijzen naar de pinksterbloemen die bloeien, de verse lammekes tellen langs onze weg,… Ik kijk daar ongelofelijk hard naar uit.
Enfin, we gaan dat allemaal niet te hard romantiseren want er volgt hier gegarandeerd nog een postje waarin ik alle heiligen uit de hemel vloek omdat het kraakt dat het vriest, omdat het al héél april en héél mei regent, enz.
De elektronische trapondersteuning zal mijn redder in nood zijn. Het “duwtje in de rug”. Dát wat de stap naar een (moeder)auto wegdoen minder groot maakt.
Ik leef dus in hoop. In de hoop dat het er volgende maand weer zo kan uitzien (maar dan een jaartje ouder en in een andere bakfiets)
Ja, mijn kinderen mochten ook in pyjama meerijden.
Stien! Ik hoop dat we over twee jaar nog even content zijn als gij. 🙂
spannend! en dapper, al snap ik het ook wel van de rust.
ik heb een bedrijfswagen. maar moest ik van werk veranderen en geen auto meer krijgen, ik zou er geen kopen. het is wel onze enige maar we wonen in de stad natuurlijk.
Ik ging hier nog eens reageren. Ge gaat het u niet beklagen jomske! Zalig, die extra centen op de bankrekening, zalig om nooit meer in de file te staan schuiven, zalig om uw hoofd al trappende leeg te maken…ik kan nog lang zo verder gaan. Ge gaat die auto niet missen, ge wordt dat wel gewoon! Keikeigoed! Mocht ge om den hoek wonen, ik dronk er eentje met u op!
Bon courage! Ik dacht gelijk aan iets dat ge hopelijk nooit nodig gaat hebben: http://www.bikeassist.be/. 😉
Ah, ik lees ook watertandend bij stien en nu ga jij die toer ook op…manmanman, sjieke dinges!
Straf dat jullie zo ontevreden zijn over de babboe. Wij roepen na 4 jaren nog steeds harroe, harroe, wij zijn content met onze babboe! Dat we al een hele tijd trapondersteuning hebben en dat hij mag slapen in de garage, zal er wel veel mee te maken hebben. (en ja, we hebben de auto ook nog voor de deur, dus er gaat geen vergelijking op wellicht)
Het regenseizoen zal wel bijna achter de rug zijn, dus kunnen jullie onder een heerlijke zon weer wennen aan de nieuwe bakfiets!
Hier 4 kids op een gewone fiets met ondersteuning: 2 in de fietskar, eentje voorop en eentje achteraan!
kilometervreter
[…] ik onze eerste bakfiets verkocht en dat ik content was toen de nieuwe bakfiets arriveerde, dat schreef ik al eens. Hoe dat […]